Zbudowałem przyrząd optyczny, rodzaj nieruchomej protezy subiektywnej percepcji czasu rzeczywistego. Cyfrowe i analogowe obrazy symultanicznie pojawiające się na matówce Obscury snajpera, nie są rezultatem procesów postprodukcji.
Proces łączenia obrazów cyfrowych i analogowych w formie wizualnych konglomeratów, mających ukazać różnice pomiędzy patrzeniem a widzeniem.
Projekcja zawarła w sobie obraz światła białego – płynącego ze stałoogniskowego obiektywu – połączonego ze światłem projektora multimedialnego – umieszczonym frontalnie do matówki obiektu. Cyfrową częścią projekcji była transmisja na żywo obrazu z kamery wideo, której widzowie mogli swobodnie używać. Dynamicznie i selektywnie kadrując otoczenie wokół Obscury snajpera, operując zoomem i ostrością kamery, użytkownicy indywidualizowali przedmiot projekcji.

Oba źródła obrazu portretowały tę samą przestrzeń, jednak każde z nich dawało różne możliwości stosowania na skutek ich różnej charakterystyki.

Obiektyw stałoogniskowy aparatu fotograficznego, obiektyw projektora multimedialnego i matówka.