Zostałem wychowany przy małej, zniszczonej uliczce jednego z Bielsko-Bialskich osiedli. Tam mieści się mój Dom. Tam mieszkają ludzie których znam… ale czy znam ich na pewno?
W Tętencie mknących pokoi podjąłem poszukiwania moich sąsiadów. Znalazłem się między domami. W podróży drogą – aortą ulicy – obserwowałem jak wiatr porusza kamiennymi skoczkami po jezdnej szachownicy, jakby wyśpiewując historie mieszkańców lotnym prochem.
Tętent mknących pokoi – zrytmizowany dźwięk energicznego galopu, dobywający się z pozornie nieruchomego obszaru życia ludzkiego.
Ulica i domy stały się platformą realizowanych akcji społecznych, za których cel przyjąłem odbudowę moich relacji z sąsiadami oraz zrozumienie ich koncepcji czasu, przemijania i tożsamości.
Prace cyklu Tętent mknących pokoi:
- Petycja
Akcję rozpocząłem od napisania petycji o naprawę nawierzchni naszej ulicy. Zbierając podpisy sąsiadów na kartach wniosku, przekraczałem progi ich domostw – do części z nich wszedłem wtedy po raz pierwszy. Umówiliśmy następne spotkanie.
- Obscura sąsiedzka
Przy użyciu Camery Obscury sfotografowałem każdą z sąsiedzkich rodzin we wnętrzach ich mieszkań. Rodzące się na skutek długiego czasu naświetlania fotografii (od 15 do 30 minut) sposobności do rozmowy, wykorzystywałem na poruszenie zagadnień ich życia, historii oraz spojrzenia na symbolikę ulicy.
Sąsiedzi we wnętrzach swoich mieszkań.
- Rysunek pamięciowy
Poprosiłem sąsiadów aby do pomieszczenia w którym miały być wykonywane szkice, wchodzili pojedynczo zamykając za sobą drzwi. Zakładając im na głowę specjalny kapelusz z parawanem, uniemożliwiłem im oglądanie otoczenia, które mieli następnie sportretować.
Odczytywałem następującą instrukcję:
Rysunki pamięciowe sąsiadów.
“Proszę sportretować tę część wnętrza pokoju, która znajduje się za Pani/Pana plecami. Zawrzeć w rysunku jak największą liczbę detali i elementów które Pani/Pan pamięta. Fragmenty nie dające się odnaleźć w pamięci, na kartce proszę pozostawić puste. Proszę przedstawić to miejsce z Pani/Pana pamięci. Co z niego w Pani/Panu pozostało.”
- Sąsiedzka pomoc
Każdej z rodzin zaoferowałem bezinteresowną pomoc w pracach domowych i przydomowych.
- Tekst
Kopię poniższego tekstu wręczyłem każdemu z sąsiadów. Po jego przeczytaniu podzieliliśmy się w rozmowie spostrzeżeniami:
“Jesteśmy tutaj.
By tu być, siedzieć, czytać – powstrzymaliśmy na moment realizację życiowych planów.
W tym bezruchu zmuszeni jesteśmy pominąć kolejne działania, które moglibyśmy właśnie wykonywać.
Niech ta sytuacja tak się nie dłuży, nie rozdrabnia…
Wpisani w pejzaż zredukowanego do postaci pokoju świata, gdzie widoczne spoza okna drzewa, ptaki, niebo i trawa są jedynie iluzyjną grą barwnych światełek bez głębi.
Bezcelowo
W ciszy asystujemy biegowi czasu.
Teraz – tak jak i on – nie oddziałujemy na otoczenie w widoczny gołym okiem sposób.
Będąc wyłącznie wycinkiem miejsca i czasu, oddychamy iluzją wiecznego trwania.
Dom, Życie, Rodzina, Życie, Czas, Życie, Dom, Rodzina, Czas, Życie, Rodzina, Czas, Życie, Dom, Życie, Czas, Rodzina, Dom, Życie, Czas, Dom, Życie, Dom, Rodzina, Życie, Czas, Życie, Dom, Życie, Czas, Życie, Dom, Życie, Czas, Życie, Rodzina, Czas, Życie, Dom, Życie, Czas, Życie, Dom, Życie, Dom, Rodzina, Życie, Życie, Czas, Życie.
Na nasze życzenie miejsce przybiera formę i zastyga, jak gdyby wstrzymując oddech.
Nadal tu jesteśmy. Znużenie jako skutek bezruchu… zbyt szybkie życie jako efekt zapomnienia.”
Krzysztof Kaczmar
- Sprzątanie ulicy
Jako ostatni etap akcji podjąłem próbę jak najbardziej kompletnego zebrania całego migrującego materiału ulicy tj. żwiru, piasku, kamieni i ziemi.
Podmuch wiatru przywlókł w miejsce starej materii nową, która upadając ułożyła się wzdłuż sąsiedzkich płotów.
PRZESTRZEŃ AKCJI K 